Słynna aria ze śmiechem („Wypiłam łyk, no może dwa, a mówiąc prawdę, aż do dna”) pochodzi właśnie z operetki „Perichola” Jacques’a Offenbacha („Orfeusz w piekle”, „Zaręczyny przy latarniach”, „Opowieści Hoffmanna”). Ten francuski kompozytor, jeden z twórców gatunku operetkowego, tym razem wybrał sobie miejsce dość egzotyczne na akcję swego kolejnego dzieła. Lima, wiek XVIII. Wicekról Peru zakochuje się w ulicznicy Pericholi, która jednak wcale nie jest skora obdzielić go swoimi wdziękami. Kocha ona bowiem bez pamięci wędrownego śpiewaka Piquilla. Problemem jednak jest to, że dziewczyna od kilku dni nic nie jadła, zatem – z głodu i z obwarowaniami! – przyjmuje posadę damy dworu. Wywołuje to lawinę zabawnych zdarzeń, które oczywiście kończą się szczęśliwie. Rola Peruwianki Pericholi – postaci, która ma swój historyczny pierwowzór – jest bardzo wdzięczna. Nic więc dziwnego, że śpiewały ją nawet tak legendarne operowe śpiewaczki, jak Anna Moffo czy Teresa Stratas. Mniej wdzięczne jest znaczenie imienia tytułowej bohaterki operetki Offenbacha, które dosłownie można przetłumaczyć jako „kundelka” lub „suka rasy mieszanej”. Poprawność polityczna nie była mocną stroną kompozytora i jego librecistów (zresztą jak i większości twórców XIX wieku). Mimo tych krzywdzących stereotypów stworzyli oni postać barwną, silną i szlachetną.